prawa zachowania
Encyklopedia PWN
wspólna nazwa kilku pokrewnych kierunków w naukach prawnych, które traktują prawo przede wszystkim jako fakt językowy (wypowiedź o powinnym zachowaniu nosząca pewne cechy formalne) i badają je przy zastosowaniu metody analizy log.-językowej;
fiz. jedno z podstawowych praw fizyki: całkowita energia dowolnego izolowanego (tj. nie oddziałującego z otoczeniem) układu fizycznego ma wartość stałą;
nie ma jednej, powszechnie przyjętej definicji prawa, ponieważ zgoda na znaczenie tego terminu jest uzależniona od akceptowanego stanowiska filozoficznego.
dział prawa zaliczany do prawa publicznego, obejmujący ogół norm regulujących organizację i zachowanie się administracji publicznej oraz zachowanie się osób fiz. i innych podmiotów w zakresie nie unormowanym przez przepisy należące do innych działów prawa.
w nauce prawa nazwa określająca ogół norm prawnych z okresu ukształtowania się organizmów państwowych.
zjawisko gospodarczo-społeczne XIII–XIV w., obejmujące swym zasięgiem Europę Środkowowschodnią (w Polsce od początku XIII w., najpierw na Śląsku i Pomorzu), polegające na organizowanym zazwyczaj przez wielką własność osadnictwie ludności na podstawie prawa osadniczego zwanego prawem niemieckim;
